ಚರ್ಚೆ
ಅದ್ಯಾವುದೋ ಹಲ್ಪುಡಿಯ ಜಾಹೀರಾತಿನಲ್ಲಿ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ: ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿ ತನ್ನಪ್ಪನ ಬಹುಮುಖ್ಯವಾದ ಕಾಗದ ಪತ್ರವನ್ನು ಮುಲಾಜಿಲ್ಲದೆ ಪರ್ರ್ ಅಂತ ಹರಿದು ಹಾಕಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಅದನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ಆಕೆಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾಳೆ. ಆ ಮಗು ತನ್ನ ಹಾಲು ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಮುಗ್ಧವಾಗಿ ನಗುತ್ತದೆ. ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಮರೆವೆಯಾಗುತ್ತದೆ, ದುಗುಡ, ಟೆನ್ಷನ್ ಮಾಯವಾಗಿ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅಂಥದ್ದೇ ನಗೆ ಅರಳುತ್ತದೆ.
ನಗು ಅಂದರೆ ವಿಕಟ ಹಾಸ್ಯ ಮಾತ್ರವಾ? ಜೋಕುಗಳಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಬಿದ್ದು ನಗುವುದೇ ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಎನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆಯಾ? ಖಂಡಿತಾ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ತಿರುವು, ಏರು, ಇಳಿತದಲ್ಲಿ ಬೆರೆತ ನಗು, ಲಘುವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಗುಣ ನಮ್ಮ ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತದೆ. ಬೆಳಗಿನ ಕಾಫಿ ಆರಿ ಹೋದಾಗ ಸಿನೆಮಾ ಸ್ಟೈಲಿನಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ನೆಲಕ್ಕೆ ಕುಕ್ಕಿ ಯಕಃಶ್ಚಿತ್ ಕಾಫಿಗಾಗಿ ಇಡೀ ದಿನದ ಮೂಡನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೂ, ‘ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನೀನು ನಗೋದೇ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಕಾಫೀಲಿ ಸಕ್ಕರೆ ಕಡಿಮೆಯಾದಾಗ ನಿನ್ನ ನಗಿವನ್ನೇ ಬೆರೆಸಿಕೊಂಡು ಕುಡಿದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ’ ಅಂತ ಕೊಂಚ ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಆಗಿ ಹೇಳಿದ್ರೆ ಮಾರನೆಯ ದಿನದಿಂದ ಕಾಫಿಗೆ ಸಕ್ಕರೆಯೂ ಸರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಹೆಂಡತಿಯ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ನಗುವೂ ಅರಳಿರುತ್ತದೆ! ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಬೈಕಿಗೆ ತರಚಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋದ ಸವಾರನೆಡೆಗೊಂದು ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಬೀರುವಷ್ಟು ಸಂಯಮ, ಅನುರಾಗ ನಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಅದು ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಘಟನೆಗಳ ಒಟ್ಟು ಮೊತ್ತ. ಮೋಕ್ಷವೆಂಬುದು ಎಲ್ಲೋ ದೂರದಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಸತ್ತ ಮೇಲಿನ ಜಡ್ಜ್ಮೆಂಟ್ ದಿನದ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಯಶಸ್ಸು ನಿರ್ಣಿಯಸಲ್ಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾದಿಯನ್ನು ಸವೆಸುವುದರಲ್ಲೇ ಬದುಕು ಇರುವುದು. ಇಂದಿನ ಕ್ಷಣವೇ ನಮ್ಮ ಬದುಕು, ಹಿಂದಿನದು ಕಳೆದು ಹೋದದ್ದು. ಮುಂದಿನದು ಮುಚ್ಚಿದ ಬಾಗಿಲಿನ ಹಿಂದಿರುವಂಥದ್ದು. ಈಗಿರುವ ಕ್ಷಣವೇ ಸತ್ಯ, ನಿತ್ಯ. ಅದನ್ನೇಕೆ ನಾವು ಸಿಟ್ಟು, ಕೋಪ, ಅಶಾಂತಿ, ಅಪನಂಬಿಕೆ, ಅನುಮಾನ, ದ್ವೇಷ, ಕಪಟಗಳಿಂದ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು?
ಹೌದಲ್ಲವೇ?
ಇತ್ತೀಚಿನ ಪ್ರಜಾ ಉವಾಚ